Sonları sevin

Her şeyi ve herkesi tam olarak sonda tanırız aslında.

Ev sahibimizi evden taşınırken depozito gündeme gelince tanırız mesela. Sevgilimizi "ben gidiyorum" dediğimizde. Bir mekanı belki de sonsuza dek terk ederken -bu mekan yalnızca bir bank bile olsa ya da okulumuz, on yıl oturduğumuz mahallemiz- tam anlamıyla görür de adını koyarız.

Keza bir şehri, bir işi, bir dostu, bir çevreyi.İnsanları tam tur görebilmek için o turu dönmek gerekir, yani başlangıçtan bitişe gelmek.
O zaman kim ne kadar rafine ve zarifmiş, o şeylere duyulan bağın ne kadarı konfor alanı alışkanlığıymış ne kadarı sevgi, anlaşılır.

Ama aslında bu süreçte daha önemli bir şeyi görürüz: kendimizi. Bir döngü kapanırken, herkes ve herşey ne kadar çirkinleşse veya değersizleşse de, esas bizim zerafetimiz ne kadar, bizim son sahnemizde ne var bunu görürüz.

Bir banktan kalkarken, üstündeki çöpü alırken bile.

Yani sonları sevin.
Sonlar her şeyin tamamını gösteren yegane spot ışıklardır.
Sevgiler.

Caput Draconis - mistikalem.com