Evrene açılan arka kapı

İnsan etrafına baktı. Kalabalık, yanıp sönen ışıklar, bin yerden gelen, ayırt edilemez sesler, duygular, duyuşlar, vuruşlar. Bitmeyen bir hareket ve devinim hali. Sonu gelmeyecek gibi tembel bir ritimle devam eden veri akışı. Sesli, görüntülü ve hisli olarak.

Neredeydi bu İnsan?

Bir kulüpte mi? Ya da bir ayinde? Belki de sadece kalabalık bir kentin merkezindeydi? Rahatlıkla televizyon izliyor ya da telefonda sosyal medya platformları arasında hızla sörf yapıyor da olabilirdi. Tam emin değiliz. Tek bildiğimiz şey insana bir haller olduğuydu.

Birden her şey kategorilerinden ayrılmış, “arkadaşımın/müziğin sesi”, “sevdiğim renkler”, “dans/yürümek/oturmak”, bunların hepsi bir çeşitlilik olmayı bırakmış ve birer veriye dönüşmüştü ve ona kıymık gibi saplanıyorlardı. İnsanın şakakları zonklamaya, midesi bulanmaya başlamıştı, sanki oksijen eksikliği çekiyordu. İnsan yanındaki arkadaşına dönüp el kol hareketleriyle “lavabo” dedi ve kalktı. İlk ve çok gürültülü odadan çıkar çıkmaz hafif bir rahatlık, İnsanın tüm bedenine ve zihnine yayıldı. Bu ikinci odadaki her şey, onun varlığına diken gibi saplanmıyor, daha hafif ama yine ısrarcı bir şekilde dürtüyordu. İnsan bundan da uzaklaşmak istedi ve bir kapıdan geçerek dışarı çıktı.

Burası hem his hem de şekil olarak bir çıkmaz sokaktı. Sessizdi. Şeyler burada da vardı, ancak insana dokunmuyorlar, kendi köşelerinde duruyorlardı. İnsan bir duvarın köşesine çöktü ve derin derin nefes aldı.

Sessizlik, müdahalesizlik ve dinginlik, çok tatlıydı. İnsan kendini kısa bir süre burada bıraktı. Sonra daha fazlasını arzuladığını duyumsadı. Temassızlığın, durağanlığın ötesinde, derin bir yalnızlığı, tek olmayı istediğini anladı ve o bunu zihninden geçirir geçirmez, yaslandığı duvar katırdamaya başladı. Duvar ufacık bir kapı şeklini aldı. İnsan kapıyı açtı.

Kapının arkası şeffaf bir zar ve uzaydı. Yavaşça zara doğru hamle yaptı ve yırtmamaya çalışarak içine kıvrıldı. Kapıyı arkasından kapattı. Şimdi yalnızca o vardı. Koskoca uzay ve o. Sözün, sesin, duygu veya renklerin, yaşamın durduğu yer. Sakin ve derin bir nefes aldı insan ve huzurla uykuya daldı.

Caput Draconis - mistikalem.com

Prof. Yaşam Koçu, NLP ve Öğrenci Koçluğu
Usui-Kundalini Reiki II
Seans/iletişim: w.erleichda@gmail.com

www.youtube.com/user/thejenrachelblack